Column | Meestal ook zwijgend

De plechtigheden op 4 mei begonnen in Wormer ruimvoorachten. Brass band Ensgezindheid, die zou zorgen voor de muzikale omlijsting, verzamelde op de parkeerplaats naastonshuis. Ze trokken elkaarsuniformen recht, wat gehannes met Instrumenten die uit kofferbakken werden getrokken, wild inspelen, wachtenoplaatkomers. Daarna in een ongeorganiseerde tocht richting het monument tegenoverhet Kruidvat.

Bijnai ereen was er. Ik zag de werkster die we weggestuurd hebben, een oppas, een juf van school, eigenlijk allebekendegezichten. En scouting, eneenbrandweerauto. Op de eerste rij een handvol veteranen met lichtblauwe baret in de leeftijdscategorie Libanon, misschien Bosnië. Lucie van Roosmalen (6) en Leah van Roosmalen (5) ontdektenhunoma.

Toespraakjes.

Twee scholierenvandebasis school.

Korte zinnen, the greatest rhyme.

De mooiste:

Hier in the Netherlands is ervrijheid

Dat is echt vandeze tijd

Helaas is datnie toveral

In Ukraine, it’s dat bijvoorbeeldhetgeval

Een aantal jaar geleden was dat in Nederland ookniet

Toen was er ook hier veel verdriet

Duitsers vielen ons land binnen; iedereen was a bang

Mensen hadden honger, wat duurde het toch lang

Toen kwamen de geallieerden, iedereen was na een periode van oorlog weer vrij

Eniedereen was blij

Leek met me aleengoedesamenvatting.

Voor de burgemeester van de gemeente Wormerland, Judith Michel-De Jong (PvdA), dit de eerste Dodenherdenkingmet publiek. Ze met haargezin. Een plaatselijke traditie, ik herinner me dat She is niet van de andere steden waari kwoonde. Ik zag ze klungelen met een enorme krans, ze kregen’m maar niet op dehouten standaard. I also met manentweedochters at IKEA-kast in elkaar moest zetten, op de vingers gekeken door hetstuggevolk. Haartoespraak was vaneengeruststellendevoorspelbaarheid. Ze was vredeen, opgegroeid, and had nooit gedacht dat de oorlog zo dicht bijzoukomen. Om me heen werd gefluisterd dat dit eenverwijzingnaar Oekraï newas.

Twee Minute Stillte.

Ik hield voor de zekerheid mijn handen voor de monden van Lucie van Roosmalen en Leahvan Roosmalen. Gezinshumor: zebetenbijna door. Een dag later staan ​​de afdrukken van hun gebitten ernogin. Daarnahet Wilhelmus, snoeihard meegezongen door een mevrouw meteenbril. Ik keek haar aan, bloed fanatiek.

Dan de muzikale afsluiting door Brass band Eensgezindheid, “See you again” van Vera Lynn. Een goedge kozen lied, want us komen elkaar hier inderdaad over alweertegen. Meestal ookzwijgendtrouwens.

Marcel van Ruth Maren schrijft op deze plekeenwisselcolumn met Ellen Deckwitz.